26/12/10

Lecturas para as familias


La enfermera de Brunete de Manuel Maristany:
Gran novelón de personajes apasionados e inolvidables, con la guerra civil como telón de fondo. Brunete, verano de 1937. En el asalto de la loma del Espolón, Javier de Montcada, joven empujado a participar en la guerra civil por dramáticas circunstancias familiares, cae herido en la batalla de Brunete. El joven soldado hubiera muerto acribillado a balazos si Soledad, duquesa de Simancas, no le hubiera donado su sangre en el mismo campo de batalla. Tras reponerse de su herida en el hospital militar de Salamanca, Soledad, casada con el representante del bando nacional en el Vaticano, lo seduce en su dehesa. Javier confiesa su traición a su prometida, Marie-Thérèse de Clermont, la joven francesa cuya familia los acogió a él y a su madre tras una trágica fuga por los Pirineos, en la que su hermano pequeño fue abatido por los carabineros. Tras saber que su padre, militar sublevado en Barcelona el 18 de julio, había sido fusilado, juró venganza y se alistó al Tercio de Montejurra. Cuando se despide de Soledad para volver al frente nada hace presagiar a Javier que la guerra aún le reserva una desagradable noticia.



Todo é silencio narra o irresistible ascenso social de Mariscal, un capo contrabandista, e das almas que habitan Brétema, o universo que domina ao seu antollo. En Brétema, na costa atlántica, houbo un tempo en que as redes do contrabando, reconvertidas ao narcotráfico, acadaron tanto poder que estiveron moi preto de controlar o poder social e as institucións. Todo é silencio narra tamén a vida dun grupo de amigos, aos que une dende a infancia o andar á crebas, á procura de restos de naufraxios, no escenario sempre sorprendente do mar de Galicia. Ese mar que fala cos signos que deita na beira. Dende moi pronto, o destino da xente nova estará determinado pola sombra odiosa e engaiolante a un tempo do omnipresente Mariscal. Unha novela, Todo é silencio, que relata como os círculos do crime rodean e corrompen, non sempre con éxito, o extraño feitizo da condición humana.


Inés y la alegría es la primera novela de un grupo de seis que, según palabras de la propia autora, le dará para escribir hasta el 2017.

‘Inés y la alegría’ nos traslada a 1944 y recupera un episodio poco conocido en la Historia de España: la invasión del Valle de Arán, en el Pirineo de Lérida, por el ejército de la Unión Nacional Española. Combinando personajes reales con otros de ficción, Almudena Grandes nos habla de unos hombres y mujeres que luchan por unas convicciones e ideales, y, entre todos ellos, destaca Inés, personaje de ficción, pero que viene a ser la suma de todos ellos.

Recollido do blog Papel en blanco

19/12/10

Colección "Mi primer"



Mi primer Pérez-Reverte lleva por título El pequeño hoplita y corresponde a la línea de la narrativa histórica que caracteriza la producción literaria de este autor. Se trata del relato de la batalla de las Termópilas hecho desde la perpectiva de un niño.

En el caso de Vargas Llosa, Fonchito y la luna es un relato protagonizado por dos niños, Fonchito y Nereida, y comienza asi:

Fonchito se moría de ganas por besar las mejillas de Nereida, la niña más bonita de su clase. Nereida tenía unos ojos grandes y muy vivos, una naricilla respingada, unos cabellos negrísimos y una tez blanca como la nieve (...)

Recollido do blog "Papel en blanco"

12/12/10

Webquest sobre O apalpador

Grazas ao CEIP Frian - Teis por este marabilloso recurso que enlazamos ao noso blog.
Preme na imaxe

O Apalpador


Moito antes de que o Papá Noel ou Santa Claus viñese importado dende outras latitudes, en Galiza tamén había unha figura mítica propia do Nadal: O Apalpador. Mais nestes tempos de présa e consumo, o persoeiro autóctono ficou no esquecemento. Este ano dende a asociación A Gentalha do Pichel (Compostela) están a difundir a súa figura.

O Apalpador é un vello xigante, de oficio carboeiro, que vive nas devesas das altas montañas. Na noite de Nadal baixaba ás aldeas para achegarse aos nenos e ás nenas que durmían. Caladiñamente, apalpáballes as barrigas para ver se os pícaros estaban ben alimentados. Logo de desexarlle que no ano vindeiro non pasasen máis fame, marchaba deixándolles unha boa presada de castañas quentes.
Recollido de VIEIROS